My Thoughts (1)

လူတိုင္းမွာ ဘ၀ရဲ႕အစခံစားခ်က္ႏွင့္ ဘ၀ရဲ႕အဆံုးခံစားခ်က္ဆိုတာရွိၾကတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀စတံုးကဘာခံစားခဲ႔ရလဲဆိုတာ မမွတ္မိၾကေပမယ့္ ဘ၀အဆံုးခ်ိန္ၾကရင္ ဘာခံစားရမလဲဆိုတာ သိေနၾကမွာပါ။ ကေလးဘ၀ေမြးကင္းစမွာဘာေတြခံစားခဲ့မလဲဆိုတာ မွန္းဆၾကည့္လို႔ပဲရမွာပါ။ ဗိုက္ဆာလို႔ငိုမယ္၊ တခုခုနာက်င္လို႔ငိုမယ္၊ ကိုယ့္ကိုေခ်ာ့ျမွဴျပဳစုတဲ့လူေတြ႔ရင္ ျပံဳးေပ်ာ္မယ္ စတာေတြခံစားခဲ့မွာပဲ။ ငယ္ငယ္တံုးကေမႊးကင္းစကေလးေတြကိုသိပ္စိတ္မ၀င္စားမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ ကိုယ့္တူေလးတူမေလးေတြေမြးလာတဲ့အခါ ကေလးေသးေသးေလးေတြကို တအံ့တၾသျဖစ္မိတယ္။ တကယ့္လူေသးေသးေလးေတြ။ ငါငယ္ငယ္ကေကာဒီလိုပဲေနမွာေပါ့ဆိုျပီး ငယ္ငယ္တံုးကအေၾကာင္းေတြကို အေတြးေရာက္မိတယ္။ သိပ္ငယ္တံုးကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အေမ အေဖ ၾကီးေတာ္မိၾကီးေတြေျပာျပတဲ့ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုပဲ ၾကားဖူးတာပါ။ အေမရဲ႕နင္ငယ္ငယ္တံုးကေလ…ဆိုတာကိုနားေထာင္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ငါငယ္ငယ္က ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ လို႔သိခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အေမကို ”အေမ..ငယ္..ငယ္ငယ္ကဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲဟင္” လို႔ေမးတုိင္း အေမက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္တဲ့။ ဘာေတြဆိုးလဲလို႔ဆက္ေမးရင္ ငယ္ငယ္တံုးက အလြန္ဂ်ီက်တတ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခုခုကိုမရမခ်င္း တအီအီငိုတတ္ေၾကာင္း စသည္စသည္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္မွတ္မိတာကေတာ့ အိပ္ရာကႏိုးလို႔ လက္ထဲမွာ မုန္႔တစ္ခုမေရာက္လာမခ်င္း ”အေမ့..မုန္႔” လို႔ အဲဒီစကားသံုးလံုးကိုရြတ္ရင္း မရပ္မနားဂ်ီက်တတ္တာပါပဲ။ ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမကမအားလို႔ ကိုယ့္ကိုလာမေခၚႏိုင္တာကို စိတ္မေကာက္ပါဘူး။ အေမကမအားေသးလို႔ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့မုန္႔ကို လက္ထဲမထည့္ေပးတာကိုပဲ စိတ္ေကာက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကိုယ္က၂ ႏွစ္ ၃ႏွစ္ေလာက္ရွိမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့နဲနဲညစ္ပတ္လို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္တံုးကအေၾကာင္းဆုိ အဲဒီႏွစ္ခုကိုခုထိသတိရေနတုန္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေသးေသးေလးေတြေတြ႔ရင္ သူတို႔အခုဘာစဥ္းစားေနမလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကသူတို႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ သိပ္ျပီးေတာ့အပူအပင္ရွိမွာမဟုတ္တာပါပဲ။ လိုတရေနတဲ့အရြယ္ျဖစ္ေနမွာပါ။